Financiers Hitler

Maart 2008 publiceerde Elmar B.V. Uitgevers het boekje met de titel “de Geldbronnen van het Nationaal Socialisme”. Dit boekje is in 1933 voor het eerst verschenen en geschreven onder pseudoniem. De schrijver is Sidney Warburg. Het verhaal van “de Geldbronnen van het Nationaal Socialisme” beschrijft drie gesprekken met Hitler in 1929, 1931 en 1933 van een koerier die in de voorbereidingen op de Tweede Wereldoorlog en de Holocaust geld transporteerde van Amerikaanse industriëlen via Rotterdam naar Hitler persoonlijk. Deze koerier zou over zijn ontmoetingen met Hitler in 1933 een boekje open hebben gedaan onder de titel “de Geldbronnen van het Nationaal Socialisme”. Ongeacht dat het verhaal onder pseudoniem lijkt geschreven imponeert het authentiek. Warburg is de naam van een gerenommeerde in Amerika gehuisveste bankiersfamilie. Op Wikipedia staat het volgende te lezen over betrokkenheid van de Warburg's bij de opkomst en financiering van Adolf Hitler:ⁱ

In 1950 major Robert H. Williams reported in his Williams Intelligence Summary for February 1950 about James Paul Warburg's role. He said: Last November, the widow of the late General Erich Ludendorff, on trial at Nuremberg, explained why her husband broke with Hitler. She stated that, ...as early as the summer of 1929 James Paul Warburg had undertaken an assignment from financial circles in America, which desired to exercise solitary influence on Germany in the unleashing of a national revolution. Warburg's task was to find the suitable man in Germany, and he entered into contract with Adolph Hitler who subsequently received sums of money amounting to 27 million dollars up to January 30, 1932, and still another seven million thereafter, enabling him to finance his movement.

Onderzoek in open bronnen naar de financiering van Hitler levert vier prominente namen van personen die substantieel hebben bijgedragen en zonder wiens bijdrage kans op de Tweede Wereldoorlog en/of Holocaust significant kleiner tot nihil was geweest: IG-Farben (Rothschild), Rockefeller, Koninklijke Shell & Fritz Thyssen.

Van l.G. Farben staat vast dat zij Hitler financieel in het zadel hielp. 'Farben was Hitler and Hitler was Farben,' verklaarde de Amerikaanse senator Homer Truett Bone in 1943 tegenover een Senaatscommissie.ⁱⁱ

I.G. Farben Duitsland financierde Hitler. Paul Warburg was directeur van I.G. Farben Amerika. Max Warburg was directeur van I.G. Farben Duitsland. Max Warburg ondertekende samen met Hitler het document waarmee Hjalmar Schachtⁱⁱⁱ tot president van de Rijksbank benoemd werd.

Sidney Warburg. schrijft over de eerste keer dat hij geld van de Verenigde Staten van Amerika naar Hitler koerierde het volgende:^iv

In juli 1929 kreeg ik een uitnodiging om de volgende dag op het kantoor te komen van de Guarantee Trust in New Vork voor een onderhoud met Carter, de president-commissaris van die bank. Carter was alleen en viel maar dadelijk met de deur in huis. De volgende dag zou er in de bestuurskamer van de Guarantee Trust een vergadering plaatshebben, waar de presidenten-commissaris van de andere Federal Reserve Banken aanwezig zouden zijn, alsmede vijf onafhankelijke bankiers, de jonge Rockefeller en Glean voor de Royal Dutch.

In the Jewish Chronicle van vrijdag 14 juli 1933 schrijft de Nederland-Canadees-Amerikaanse journalist geboren in Gorinchem Pierre Van Paasse het volgende:^v

I do not blame those Jewish financiers who pulled Hitler out of the ditch by financing the Nazi Organization. It was in their interest to do so.

Ook schrijft hij:

the orthodox Jews in Germany... are even more pro-Hitler than the Zionists.

Fritz Thyssen erkent in zijn boek “I Paid Hitler” dat hij Hitler financierde.